De glimlach

Een glimlach die ze van valsheid verdacht

waarbij geen van beide ogen glinsterend lacht

vond ze terug in zijn gezicht

en voelde dat ondanks het zachte licht

zijn uitdrukking haar van haar stuk bracht.

Al haar zintuigen vertelden dat hij haar bedroog

zijn lichaamstaal haar ook dit keer niet beloog

zijn woorden die haar minnetjes melden

terwijl alles in haar haar anders vertelden

verloor haar verdriet zich in zijn betoog.

Onthutst liep ze bij hem vandaan

maar hij wilde haar niet laten gaan

hij pakte haar armen veel te ruw

in haar woede gaf ze een flinke duw

weerhield haar neiging om hem te slaan.

Zijn woorden drongen niet meer door

terwijl in tranen zij zijn gezicht verloor

trok ze zich terug in een andere kamer

leek haar hoofd te worden geklopt met een hamer

en duizelde het haar van oor tot oor.

Van nu af aan wilde ze niets meer met hem samen

geen verdere toekomstplannen met hem beramen

uiteindelijk na uren ontsloot ze de deur

snoof in de kamer opnieuw zijn lichaamsgeur

en opende ze allereerst de ramen.

Zwijgend en voor zich uit starend op de bank

streek hij toen ze naast hem stond langs haar flank

zijn glimlach legde zijn tanden bloot

maar haar uitdrukking maakte hem monddood

hoorde in haar stem een onmiskenbare klank.

Hij wist natuurlijk hij was veel te ver gegaan

nu liet ze hem definitief op straat staan

ze zou er geen woorden meer aan bevuilen

waarschijnlijk vanaf nu zelfs geen traan  meer huilen

ze nam geen enkele smeekbede meer aan.

De deur sloot en ze slaakte een diepe zucht

ze voelde het nu pas, ze kreeg weer lucht

ze ontdeed haar flat van zijn aanwezigheid

en raakte ze het benauwde gevoel volledig kwijt

maar was voor een terugval wel degelijk beducht.

Na verschillende onrustige weken

maar zonder ook maar een moment te zijn bezweken

gebeurde het zomaar ineens op een zonnige dag

weerkaatste in de spiegel haar mooiste glimlach

waarboven twee stralend ondeugende ogen keken.

Indy Toma