Donker waren de wolken
Donker waren de wolken
Tegen de schemerige avond lucht
Achterover leunden laat ik me rijden
Over de afsluitdijk
Aan beide zijden water
Een zee en een meer
Telkens denk ik weer
Eigenlijk wat een wonder
Zo veel werk
Door mensen handen verzet
Wat waren deze mensen sterk
Vechtend tegen het water
Bij weer en wind
Met veel doorzetting kracht
Maakten ze een weg
Dwars door de zee
De afsluitdijk
Ze vochten en wonnen
Zelf mijn vader deed nog mee
Voor mij een teken van
Erg is altijd een weg
Zolang je maar vecht
Reacties op dit gedicht
| Paul Willems (Quikkie): | Dinsdag, april 30, 2002 03:42 |
| Als je oog hebt voor al die schoonheid Christina dan ben je een gelukkig mens Mooi omschreven gr paul |
|
| Peet: | Maandag, april 29, 2002 08:23 |
| Lieve mam, en voor ons is de afsluitdijk een weg naar julie!!! Liefs je schelpje |
|
| eclips: | Maandag, april 29, 2002 07:28 |
| helaba is heel schoon geschreven christake , en vooral het laatste is waar en soms heh ik de moed er niet voor maar dankzij jullie kom ik er heus wel door !! bedankt he jij !!!liefs xxx | |
| The Wizard Of Lightning: | Maandag, april 29, 2002 01:53 |
| mooi als je pa zon herrinnering achter laat.. Zal de mijne nie doen helaas.. |
|
| Thecool: | Maandag, april 29, 2002 00:57 |
| zo dat wordt verplichte kost zet je in en vecht dan komt het recht echt mooi gedaan tuut |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2002 | ||
| Thema's: | ||