De pompoen en de staakbonen
De pompoen en de staakbonen
Aan de rand van de stad, op een enorm groot terrein, stonden wel honderd kleine huisjes, mooi geschikt met een kleine patio. De tuintjes ervoor waren keurig en net, alsof men er hier speciaal op lette. Het waren de moestuintjes van de stad, het eigendom van een rijke notaris. Hier zochten de stedelingen rust, ze probeerden elkaar de loef af te steken, ze kweekten groenten tegen elkaar op.
In een van de tuintjes groeide een kleine pompoen, ernaast stonden staakbonen, hoog boven hem. De pompoen keek er naar op, zó groot wilde hij ook worden. Als dat eens zou kunnen, hij zou zeker zijn best doen.
Elke dag zoog hij het voedsel uit de grond en liet de zon zijn gouden werk doen. Na enkele weken was hij al een grote bink, iedereen kwam hem bewonderen.
Nu deed hij nog meer zijn best, zijn kweker hielp hem met speciaal voedsel, hij groeide en groeide en was fier en zette een hoge borst op voor de bezoekers. Iedereen vond hem prachtig en daarom deed hij nog meer moeite om te groeien. Eindelijk was het zo ver, hij was groter dan de bonen. Nu voelde hij zich boven alles verheven en de toeschouwers joelden als ze hem zagen.
Zijn kweker schreef hem gauw in voor een wedstrijd. Dat vond de pompoen het einde. Om de grootste te zijn, deed hij alles.
Toen de bezoekers dan nog eenmaal vóór de wedstrijd kwamen kijken, deed hij nog een laatste inspanning…
Toen gebeurde het onvoorstelbare, een echte ramp: hij blies zichzelf te veel op.
Met een knal barstte hij open. Wat overbleef, was een hoopje ellende, die men geen blik meer gunde.
Alle hoop werd zo de kop ingedrukt. Onze pompoen wou te veel en leefde boven zijn stand. En wie te veel wil, houdt alleen de kruimels over.
ela
Aan de rand van de stad, op een enorm groot terrein, stonden wel honderd kleine huisjes, mooi geschikt met een kleine patio. De tuintjes ervoor waren keurig en net, alsof men er hier speciaal op lette. Het waren de moestuintjes van de stad, het eigendom van een rijke notaris. Hier zochten de stedelingen rust, ze probeerden elkaar de loef af te steken, ze kweekten groenten tegen elkaar op.
In een van de tuintjes groeide een kleine pompoen, ernaast stonden staakbonen, hoog boven hem. De pompoen keek er naar op, zó groot wilde hij ook worden. Als dat eens zou kunnen, hij zou zeker zijn best doen.
Elke dag zoog hij het voedsel uit de grond en liet de zon zijn gouden werk doen. Na enkele weken was hij al een grote bink, iedereen kwam hem bewonderen.
Nu deed hij nog meer zijn best, zijn kweker hielp hem met speciaal voedsel, hij groeide en groeide en was fier en zette een hoge borst op voor de bezoekers. Iedereen vond hem prachtig en daarom deed hij nog meer moeite om te groeien. Eindelijk was het zo ver, hij was groter dan de bonen. Nu voelde hij zich boven alles verheven en de toeschouwers joelden als ze hem zagen.
Zijn kweker schreef hem gauw in voor een wedstrijd. Dat vond de pompoen het einde. Om de grootste te zijn, deed hij alles.
Toen de bezoekers dan nog eenmaal vóór de wedstrijd kwamen kijken, deed hij nog een laatste inspanning…
Toen gebeurde het onvoorstelbare, een echte ramp: hij blies zichzelf te veel op.
Met een knal barstte hij open. Wat overbleef, was een hoopje ellende, die men geen blik meer gunde.
Alle hoop werd zo de kop ingedrukt. Onze pompoen wou te veel en leefde boven zijn stand. En wie te veel wil, houdt alleen de kruimels over.
ela
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Vrijdag, augustus 27, 2010 20:12 |
| nou dit vind ik erg mooi om te lezen, hoop dat er een vervolgverhaal in zit ela! lieve groet, fijn weekend dicky |
|
| spring-in-het-veld: | Vrijdag, augustus 27, 2010 10:28 |
| ik ben dol op sprookjes, dit is een leuke, er staat wel een foutje in, -zon zijn gouden werk doen- de zon is vrouwelijk, dus HAAR gouden werk, verder geen commentaar, behalve graag gelezen.. :) groetje, sihv |
|
| switi lobi: | Vrijdag, augustus 27, 2010 10:27 |
| Leuk moraalverhaal ela! Fijne dag, switi lobi |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, augustus 27, 2010 10:10 |
| graag gelezen gr.janny |
|
| remie: | Vrijdag, augustus 27, 2010 09:28 |
| ja zo gaat dat in het leven, neem genoegen met het kleine soms brengt een steen al geluk... liefs remie |
|
| Pearldrop: | Vrijdag, augustus 27, 2010 07:28 |
| van dit soort verhalen smul ik | |
| verhavert: | Vrijdag, augustus 27, 2010 06:29 |
| heel graag gelezen | |
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 27 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||