Onze vader
in het glas tussen ons verschenen de eerste barsten
bij het uitspreken van zijn naam
mank zijn je woorden, ziek is je hart, je smart
versteende en zonk naar een bodem
die ik maar niet vinden kan
zinderend zuigt het blauw van de lucht
het licht uit je ogen, mededogen is ons niet gegund
soms denk ik nog aan hem, voor jou, en jij voor jezelf
maar bidden, dat doe ik al lang niet meer
bij het uitspreken van zijn naam
mank zijn je woorden, ziek is je hart, je smart
versteende en zonk naar een bodem
die ik maar niet vinden kan
zinderend zuigt het blauw van de lucht
het licht uit je ogen, mededogen is ons niet gegund
soms denk ik nog aan hem, voor jou, en jij voor jezelf
maar bidden, dat doe ik al lang niet meer
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Woensdag, september 01, 2010 12:20 |
| rakend en mooi geschreven... knap! liefs kerima ellouise |
|
| David Matser: | Woensdag, september 01, 2010 12:05 |
| Heftig, dit. Maar erg mooi verwoord. Goed geschreven dit! groetjes, David |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rednael | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 01 september 2010 | ||
| Thema's: | ||