Dansen op jouw graf...
Dansen op jouw graf...
bekijk de mensen in al hun glorie
en mijn blik verstomt
een plotseling huilen doorkruist mijn ogen
als een verdrietig kind om zijn moeder roept
en ik weer vier jaar oud ben
een seconde de hand losgelaten
en de zee overstijgt de straten
beklijf de eeuwige terugslag
van mijn onderhuidse dromen
en verlies me dan nodeloos
in de herinnering aan vroegere tijden
dan wil ik jouw naam roepen en schreeuwen
en het blauwe van de lucht verdrijven
tot enkel nog onheil komt
over mezelf en diegenen die achterblijven...
esteban 8 September 2010
Reacties op dit gedicht
| Hieronymus: | Woensdag, september 08, 2010 20:50 |
| Indringend Esteban. Beste groet Ronny |
|
| Indy Toma: | Woensdag, september 08, 2010 20:21 |
| Heel bijzondere woorden. Mooi. | |
| windwhisper: | Woensdag, september 08, 2010 17:25 |
| ja je moeder verliezen blijft een gemis dat altijd blijft knagen lieve groet Cobie kuzzz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 08 september 2010 | ||
| Thema's: | ||