Ontluikend
Groeien
langs de rondingen
van mijn bestaan
krult een spoortje
verdriet
een traan
zacht overvloeiend
van top
naar dal
ik zal
ik zal
weer bereiken
dat
wat ik toen
ook was
kwetsbaar
maar groeiend
als ontluikend gewas
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Zaterdag, september 11, 2010 17:57 |
| Gewoon jezelf dus!? Mooi Annemieke! Liefs |
|
| Hilly N: | Woensdag, september 08, 2010 23:36 |
| Ja, Annemieke, je zal weer bereiken... Mooi geheel! Lieve groet, Hilly |
|
| Indy Toma: | Woensdag, september 08, 2010 19:13 |
| Deze is zo mooi vloeiend geschreven, heerlijk om te lezen. | |
| Rien de Heer: | Woensdag, september 08, 2010 18:26 |
| Met name het laatste deel is sterk en herkenbaar..... Groetjesss, Rien. |
|
| switi lobi: | Woensdag, september 08, 2010 17:47 |
| Kwetsbaar.. gevoed door tranen groeit de kracht tot volle wasdom te komen. Wat een prachtige combinatie Annemieke. Liefs.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Annemieke van der Ven | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 september 2010 | ||
| Thema's: | ||