Tussen twee vlagen...
Tussen twee vlagen…
Langs lege duinen krijsen witte meeuwen
over de restanten van een verloren zomer.
Waar grijze golven sterven in de branding
waaien uitgebluste wolken de laatste toeschouwers weg.
Hun radeloosheid diep verdoken in regenjassen
Het geluid van het natte zand dat zuigend probeert
mij hier te houden klinkt droef en luid,
maar ik weet wel beter, het strand maakt zich op
om uit te doven in een woelige herfst.
Zelfs de kleuren veranderen in eentonigheid.
Het water is op haar best wanneer de zoete regen
met bakken tegelijk de Noordzee vult.
Ik kijk ernaar en voel me zo onzeker,
neem dan afscheid met gevoel voor drama
en zink weer treurig verder in het voorbije…
esteban 10 September 2010
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zaterdag, september 11, 2010 06:51 |
| wat Switi schreef, waren ook mijn gedachten lieve groet Cobie kuzzz |
|
| switi lobi: | Vrijdag, september 10, 2010 23:50 |
| Niet te ver zinken esteban, er bloeit hoop in elke druppel. Liefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2010 | ||
| Thema's: | ||