Van pure gewoonte...
Van pure gewoonte…
Ik ben een blinde zeeman
en mijn geest is aan vervanging toe.
Met gesloten ogen drijf ik mijn netten
diep in jouw gedachten.
Terwijl je in mijn dromen sterft,
veeg ik het zweet van mijn voorhoofd
en probeer me je gezicht te herkennen.
Je stem is dood en galmt nog na
tussen de muren van deze kajuit.
De klank draagt me verder en verder weg.
Ik sta nu op het einde van de wereld
en probeer niet naar beneden te springen,
verlies het geloof in het dagelijkse leven
en mompel zachtjes “het spijt me”
In mijn hoofd ben je nog aanwezig,
waanzinnig en onoverwinnelijk bevrijdt
van schaamte met Brel als achtergrondmuziek.
Ik drink dan maar van pure gewoonte
uit de zee van een misnoegde vissersvrouw
en val straalbezopen net boven haar dijen
in een alles verterende muiterij…
esteban 12 September 2010
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, september 13, 2010 08:21 |
| Dit gedicht doet me echt denken aan, Jacques Brel- ne me quitte pas! heel bijzonder en mooi verwoord esteban!Ik geef je even een aai over je bolletje fijne maandag, liefs dicky |
|
| mucho*s ademtocht: | Zondag, september 12, 2010 23:13 |
| vooral puur niet :P |
|
| mucho*s ademtocht: | Zondag, september 12, 2010 23:13 |
| sommige gewoontes moet je niet afleren:D |
|
| Stip: | Zondag, september 12, 2010 22:15 |
| gewoonte recht:) bijzonder verwoord esteban! je weet te boeien stipje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2010 | ||
| Thema's: | ||