Het zwak geruis achter in het hoofd,
vaagt weg, als prachtige herinnering,
wordt het tijdens een zwoele avond gedoofd,

krachtige vlekken verspreiden zich over het beeld,
vlekken van onbegrip,verlangen en vertrouwen,
gekwets als een wazige waas die door de hemel speelt,

de hemel als tuin der creaties,
die nimmer openen zal,
maar toch vaak prijzen weggeeft,
alleen het begrip,
raakt kant noch wal,
en woorden en gedachten worden vergeten,
als ze niet worden beleefd,

de manier waarop je opgesloten zit,
in een kist, ofnee een web,
een web van relaties,
waaruit je maar niet kan ontsnappen,
waar je geen afstand van kan doen,
omdat er teveel wordt gedacht in falen en prestaties,

maar de prestatie zit hem juist in het loslaten,
in het begrijpen, in het lijken,
in het zoeken naar iets moois,
zonder teveel naar zorgen van anderen te kijken,

begrijpen van iets wat er niet is,
shit en al die tijd hier in deze tuin,
zit er dan toch iets mis,

ik pak mijn woorden terug, niet gelogen,
verstop ik me,
in de tuin der creaties, zeer ingetogen,

in de hemel waar entiteiten oneindig zweven,
en zo mijn innerlijke mooie momenten mogen beleven!