De dagen dragen nachten
de dagen dragen alleen nog nachten
en ik zie geen ommekeer...
gebed kan het verdriet verzachten
al zit ik liefst in stil geween
nog bind ik mij aan herinneringen
die moeizaam zwerven door mijn hart
van mooie dagen die te vlug vergingen
en nu lange uren vullen vol van smart
de pijn die niet wil verzwinden
schrijf ik in droeve verzen neer
de doornen die mijn ziel doorprikken
zijn de witte bloesems van weleer
ik dacht dat liefde nooit kon sterven
en toch voel ik diepe barsten in mijn hart
maar ik roep de Heer om erbarmen
breng uw Licht en leid me aan uw hand
en ik zie geen ommekeer...
gebed kan het verdriet verzachten
al zit ik liefst in stil geween
nog bind ik mij aan herinneringen
die moeizaam zwerven door mijn hart
van mooie dagen die te vlug vergingen
en nu lange uren vullen vol van smart
de pijn die niet wil verzwinden
schrijf ik in droeve verzen neer
de doornen die mijn ziel doorprikken
zijn de witte bloesems van weleer
ik dacht dat liefde nooit kon sterven
en toch voel ik diepe barsten in mijn hart
maar ik roep de Heer om erbarmen
breng uw Licht en leid me aan uw hand
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, september 29, 2010 18:04 |
| veel liefde is een herinnering alsnog willen bezielen, gelovend dat het kan, hopend dat het mag. hans |
|
| goldenchild: | Zaterdag, september 25, 2010 18:48 |
| tja de liefde is soms zwaar en hard maar ook mooi gr edje | |
Over dit gedicht
| Auteur: Greta Casier | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2010 | ||
| Thema's: | ||