Het meisje achter de glimlach.
Ze kennen mij, als het meisje dat altijd lacht.
Heel lief en zacht.
Een meisje dat voor iedereen klaar staat.
Die nooit van zich afslaat.
Een meisje dat nooit zeurt of klaagt.
Maar wat ik me nu afvraag.
Kennen de mensen mij wel, zoals ik werkelijk ben.
Kennen ze mijn hart.
Kennen ze mijn smart.
Weten ze welk een verdriet ik met me meedraag.
Dat is iets wat ik me dagelijks afvraag.
Ik wil het zo graag vertellen, gewoon met iemand erover praten.
En het gewoon allemaal achter me laten.
Was het maar zo makkelijk.
Maar de waarheid is zo afschuwelijk.
Ik kan het gewoon tegen niemand zeggen.
Die last wil ik niemand anders opleggen.
Sommige dingen zijn gewoon beter om tegen niemand te zeggen.
Ook al vreet het aan me van binnen.
Ik laat de wanhoop niet van me winnen.
Ik wil alles vergeten.
En verder gaan met mijn leven.
Ik wil er niet meer aan denken.
Dat is iets wat ik me zelf heel graag wil schenken.
Rust en vrede in mijn ziel en in mijn hart.
Zonder al die moeite, geheimen, pijn en smart.