zondag
de dag waar ik tegen wilde vechten
is toch aan gebroken
lekker naar het strand geweest
hand in hand gelopen
heerlijk gelegen in het zand
maar dan valt de avond
en het bekende zinnetje:
ik moet zo naar huis
verpest meteen het hele weekend
maar het onvermijdelijk
kan ik niet vermijden
dus daar staan we dan
op het perron
nemen we afscheid
zeggen tot over 2 weken
een laatste knuffel
schiet er een brok in mijn keel
ik kijk je nog aan
draai mij dan gauw om
want de tranen springen in mijn ogen
als ik het perron alleen verlaat
en jou daar laat staan
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: dangerous mind | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||