Om verder te moeten gaan,
zonder jou aan mijn zij.
Je was er altijd voor mij,
alles wat ik had was jij.

Je gaf me hoop,
blijdschap en geluk.
Alles wat ik miste en nodig had,
dat gaf jij mij.

Net zoals die schouder,
waar ik mocht op uit huilen,
op die moeilijke dag.
Wij hadden geen woorden nodig,
om elkaar te begrijpen.

Ik dacht echt dat wij voor eeuwig zouden samen blijven,
dat niks ons nog kon scheiden, niks buiten die ene sprong.
Je had het zelf ook niet gemakkelijk, dat wist ik wel,
maar ik wou jou altijd helpen, alleen wou je dat niet.

Ik voel me nu zo dom,
had ik jou maar geholpen, toen je het nodig had.
Had ik het maar kunnen voorkomen, dat je sprong.
Nu kan ik niets meer,
alleen nog maar huilen en denken aan jou.

Want ik had nooit verwacht, dat het zo zou eindigen.
ik had je nog steeds nodig maar, nu je er niet meer bent.
Wie houdt mij dan recht? Wie geeft mij dan alles? wat jij mij al die tijd hebt gegeven.

Zo ver verwijdert van mij maar ook zo dichtbij,
want ik zal nooit vergeten wat jij allemaal voor mij deed.
Ik kijk naar boven en blijf maar hopen,
dat ik op een dag weer bij jou kan zijn,
en je in mijn armen kan sluiten,
om je nooit meer te laten gaan...