in diepe slaap geschreven
ergens rond de klok van tien uur
verdwenen in een mist van alles
vervaagd iemand die ik eigenlijk ben
vertel me maar wat ik wil horen
duizend bloemen in gedachten
ruik voel en zie alles wat ik wil
maar niemand neemt me nog mee
laten we dichten
daar waar geen mensen meer zijn
enkel de zoete geuren van eenzaamheid
waar alles ooit betekenis heeft gehad
spoorloos verdwenen
hoe graag we het ook willen
we blijven bestaan
maar toch is die ene zin er nog altijd
de lange dag is voorbij