inspiratie krijgen op de meest onpractische momenten, ik weet hoe het is,
ik zit hier met wat vrienden film te kijken, het is rustig het is stil.
ik ga even zitten en merk dat ik het dichten mis,
dus kom ik even tot mezelf, en weet dat ik dit weer zo graag wil.
ik kan niet meer schrijven over alleen gevoel, nee nu is het meer gevoel met daden.
dat ik moe ben doet er nu niet toe ik ga me geest in de vrije loop laten.
de laatste tijd heb ik best wel shit momenten, en voel ik me verraden.
ik hoor en voel wat ze zeggen, het is niet alleen meer praten.
ik begin te merken dat ik veel meer van de echte wereld begin te begrijpen,
dat ik besef hoe het ook kan zijn.
niet alleen maar vrede maar ook momenten waar de spanning is te slijpen,
ik voel meer dan alleen de pijn.
het is meer de gedachten dat het echt is en ik het niet kan veranderen,
dat ik er soms alleen voor sta, maar het volgende moment iedereen me weer aandacht schenkt.
dat in mijn leven niet alleen ik de hoofdrol heb, maar ook verschillende anderen.
dat ik meer alles als een geheel zie ipv het egoistische wereldje waar iedereen eerst aan denkt.
ik laat me echte zelf niet snel meer tonen, terwijl ik er eerst helemaal open en bloot voor stond.
ik ben meer van mezelf dan van wie dan ook, en daar ben ik blij om.
het doet me minder of gedachtes zijn veranderd wat wie dan ook nu van me vind of eerst van me vond.
ik kom minder met vragen als wat... en meer met waarom...
ik heb iemand gevonden die veel om me geeft,
wat wederzijds is, dat weet ik zeker.
het is niet dat ik alleen nog maar voor hem leef,
maar ik volg dit keer mijn hart, de ware spreker.
het heeft geen zin om jaren lang maar wat achter jongens aan te lopen die toch niets in je zien.
maar daar was ik al wel eerder achter.
deze keer de ware gevonden misschien?
hij is in ieder geval wel een goede pijn verzachter.
ik weet dat ik de laatste tijd nogal raar bezig was,
dat was om er achter te komen hoe ik nou echt ben.
ik heb je pijn gedaan, innerlijk laten dansen op glas.
maar toch bleef je mijn superman.
je zei dat je maar afwachtte tot er iets gebeurde,
en het zelfde deed ik want ik wilde niet mijn hartje laten breken.
ik heb me los laten gaan, dingen die ik normaal zou afkeuren.
als ik het terug kon draaien zou ik serieus ervoor smeken.
ik had een verkeerde keuze gemaakt maar jij vergaf het me en ging gewoon door.
ik wist niet precies wat ik moest verwachten.
tot op het feestje je ging er voor,
ik werd helemaal gek in mijn gedachten.
ik dacht dat je net als mij zou wachten tot ik de ander de eerste stap zou zetten, en was bang dat dat niet zou werken.
ik was verrast, ik was blij, ik voelde van alles door mekaar.
maar ik denk wel dat je dat wel kon merken.
de manier waardoor je streek door me haar,
ik kreeg er gewoon kippenvel van.
hoe je me aankeek en voorzichtig kuste,
misschien was dat wel gewoon jouw plan.
hoe je langs me lag en me zachtjes in slaap suste,
of de deken weer lieflijk over me heen schoof.
hoe je jouw armen sterk maar teder om me heen hield,
ik voelde gewoon hoe je me hart had beroofd,
ik weet niet wat me nu allemaal bezield,
maar ik voel me zo vrij als een vogel,
maar tegelijkertijd zo gebonden.
ik heb me zelf bijna ontgoocheld,
en door jou ook weer terug gevonden.
hoe 1 lach me zo kan doen veranderen is gewoon ziek,
maar voelt tegelijkertijd wel helemaal geweldig.
zelfs beter dan een optreden voor een ontiegelijk groot publiek,
jou gevoel wat mij overweldigd,
voelt zo goed, zo fijn, haast niet te beschrijven.
toch doe ik hard me best terwijl ik hier snachts rond 20 over 1 zit te typen.
ik hoop dat er nog wel mooie woorden of filosofische zinnen overblijven,
voordat ik me er te diep in moet verdiepen.
ik weet hier staat nogal wat onzin tussen maar het komt wel recht uit me hart.
dat is iets wat je nu zeker moet weten,
want er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je dacht,
ik voel me eigenlijk best wel bezeten,
bezeten door me gedachten, bezeten door zaterdag,
bezeten door je smsjes waar ik op zit te smachten,
bezeten door jouw mooie lach,
bezeten door jouw lieve armen, waar ik zo graag weer in wil kruipen,
bezeten door de manier hoe jij mijn hart kan verwarmen, bezeten waardoor ik weg wil gluipen.
weg uit dit wereldje en opzoek naar jou,
zomaar me tas pakken en ergens heen gaan,
weg uit dit serieuze gedoe op zoek naar een manier om te zeggen hoeveel ik stiekem van je hou.
ik weet wel dat ik het kan doorstaan,
maar ben op een een of andere manier toch een beetje bang.
bang voor verdriet, ookal zal dat misschien wel helemaal niet komen.
bang dat de leeftijd toch wel een punt wordt, dat gevoel hou ik niet in bedwang.
bang dat je een keer wegloopt uit mijn dromen.
ik heb het je al verteld ik ben nogal verward,
maar ik ben superblij met jou om me heen, dat moet je weten.
wat ik je nu vertel komt allemaal vanuit me hart,
en hoop dat je dat niet meer zult vergeten.
ik eindig heel cliche maar dat maakt me allemaal geen bal meer uit,
lees nog maar 1 klein gedichtje waarmee ik deze grote lap tekst sluit.
niet alle roosjes zijn rood,
niet alle viooltjes zijn blauw,
maar wat ik wel zeker weet
is dat ik van je hou...Rood hart