Knuffel.
Ik ben moe
stille vriend
jij
jarenlange knuffel
daarboven op mijn kast
en vergeten
dat je werd
onzichtbaar
uit gemakzucht
leeggezogen
ben ik, denk ik
een dag is
een beeld
als de knuffel
op mijn kast
en zo zit jij
nog steeds
toen ik
opgroeide
gaf je op
je vocht en vroeg
en begreep nooit
waarom
kleine meisjes
worden groot
buigen, breken
struikelen, vallen
en staan dan
weer op
maar ik ben moe
ik ben op
knuffel, lees mij
en wees mijn vriend.
Reacties op dit gedicht
| [zwarte engel]: | Maandag, december 13, 2010 17:58 |
| heel verdrietig en ergens nog een beetje hoopvol, sterkte! | |
| windwhisper: | Woensdag, oktober 13, 2010 09:58 |
| ja een vriend in een ooit vergeten hoekje op de kast trekt naar je toe lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: My Life | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||