~* je nam het mee in je graf *~
Weerkaatstende voetstappen,
klanken vanuit een steeg,
ze hebben je alles ontnomen,
ze zorgde dat je zweeg.
Je stem maakte geen klanken,
je lippen bewogen niet,
je ogen diep als de zee,
waren vol verdriet,
Krijsend,
de hele avond lang,
zwetend werdt je wakker,
je was zo bang,
Terapieën hielpen niet,
dat was voor jou meer een straf,
alles van die avond,
nam je mee in je graf..
Reacties op dit gedicht
| sammy de zutter: | Dinsdag, april 30, 2002 22:49 |
| Heel erg mooi geschreven wre emoties die we bijna echt met je mee kunnen voelen op deze manier. Groetjes Sammeke. |
|
| darkmind: | Dinsdag, april 30, 2002 21:03 |
| Sta niet bij mijn graf en huil Daar ben ik niet, hou me niet schuil... Ik ben te horen in de wind Ik ben de glimlach van een kind Ik ben het zonlicht door het glas Ik ben de regen op het gras Wanneer het donker is, en nacht, Ben ik de stilte, en de kracht. Ik ben een vogel in zijn vlucht Ik ben de ster aan de ochtendlucht Sta niet aan mijn graf en ween Daar ben ik niet, ik ging niet heen heel mooi geschreven, vanuit je hart ik wens je veel |
|
| Hugo Serwy: | Dinsdag, april 30, 2002 20:29 |
| Het zijn diepe gevoelens, die je erg aangrijpend uitdrukt. Knap geschreven, Evi. Groetjes, heel veel sterkte en heel veel liefs, Hugo. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2002 | ||
| Thema's: | ||