zij stond op de grens van een volwassen bestaan
toen zij besloot er stilletjes vandoor te gaan
veel cash geld kon ze in huis niet vinden
maar genoeg om de stoute schoenen onder te binden

ze kwam een warme herberg bijna binnen gekropen
na uren lang in barre mistige kou te hebben gelopen
na wat eten en drinken werd ze weer wat warmer
alleen haar beurs was nu een stukje armer

terug naar huis wilde de jonge gravin niet meer
niets kon haar daar houden,ze had teveel hartenzeer
na wat ze allemaal van haar broer had gehoord
was haar veilge leventje totaal verstoord...

het nieuws, dat ze een buitenechtelijk kind kon zijn
zonder t te hebben geweten deed ontzettend veel pijn
zonder dit met zekerheid te weten
wilde zij haar titel ook vergeten

na weggelopen te zijn, had zij eigen geld nodig
dus een baan zoeken was niet overbodig
zij besloot zonder referenties te gaan solliciteren
ze dacht in de praktijk kan ik ook veel leren

ze pakte van haar laatste geld een overtocht op een veer
kwam aan vaste land en streek op een eiland neer
door de dikke mist heen, zag ze een kasteel herrijzen
en dacht, ik ga mezelf hier als personeel aanprijzen

ze klopte 3x met de stalen klopper op de zware deur
hoorde een hond blaffen en rook een muskusachtige geur
ze stond oog in oog met de butler van de burggraaf
keek de man onschuldig aan en zei gedag, heel braaf

ze vroeg met haar lieflijke stem om een baan
want ze had geld nodig voor een bestaan
toevallig had de graaf een dochter en zocht een gouvernante
hij keek haar doordringend aan, want vond haar een mooie tante

frank en vrij keek ze hem met twinkelende ogen aan
warempel hij kon haar mooie blik niet weerstaan
deze blikken stonden meteen in zijn geheugen gegriefd
zijn hart bonsde luidt, hij werd op slag verliefd


natuurlijk nam hij haar zonder referenties direct aan
en besloot in zijn hart haar nooit meer te laten gaan
na jarenlang alleen te zijn geweest, voelde hij zich opbloeien
elke dag voelde hij de liefde meer en meer groeien

de stiekeme verliefde blikken die hij in haar ogen zag
bezorgde de stille graaf een ontwapenende lach
hij besloot haar ten huwelijk te vragen
wilde haar als zijn bruid over de drempel dragen

hij hield zijn adem in en was stil
tot de verlossende woorden "ja ik wil"
hij was geen dag meer nukkig
hij was eindeloos gelukkig
-the end-
©tender