Een kaars die brande,de muziek die speelde,een ontspanne sfeer.
Totdat ik verdwaalde in een duistere wereld,zonder tijdloos geweld.
Keek ik op je tranen neer.
Enkele woorden zonder enige betekenis,alleen een stem die me alles vertelt.

Kon ik maar geloven dat de waarheid er was geweest.
Zachtjes kloppend op de deur van verdriet...
Zonder dat iemand jou of mijn gedachten leest.
Zachtjes dansend op het levenslied...

Kon ik maar denken wat je ogen zeiden.
Kon ik maar lezen wat je lippen beschreven.
Zachtjes lopen door de levensweiden...
Zachtjes weer eens leven...

Ik kon je nie raken of bereiken met woorden,onbereikbaar.
Zachtjes denkend,hopend dat je het zag...
Zachtjes lettend op de herinnering die ik bewaar...
Alles wat ik je kon geven waren tranen,lachen is iets wat ik niet mag.