Eigenlijk kunnen woorden niet vertellen hoe ik me nu voel,
maar toch ga ik proberen mijn gevoelens onder woorden te brengen.
Zoekend naar de woorden ga ik door met me verrot voelen,
maar dat begint de laatste tijd gewoon te worden.

Denk ik eindelijk de juiste woorden gevonden te hebben,
bedenk ik me net dat mijn gevoelens allang alweer veranderd zijn.
Sinds ik op zoek ging naar de woorden om mijn gevoelens onder woorden te brengen,
ben ik mij alweer anders gaan voelen dus zijn er weer andere woorden nodig.
Na dit bedacht te hebben val ik weer terug in mijn oude gevoelens,
alleen jammer dat ik daar op dat moment niet aan dacht,
want op dat moment ging ik weer opzoek naar nieuwe woorden, nieuwe gevoelens.

Nieuwe gevoelens leiden tot nieuwe woorden en deze leiden weer naar nieuwe gevoelens.
Dit is een vicieuze cirkel waar ik maar niet uit kan komen,
ik blijf op zoek naar nieuwe woorden en dus nieuwe gevoelens.
Ik voel me op sommige momenten hoe ik me nog nooit gevoeld heb,
deze gevoelens leiden dus weer naar nieuwe woorden.

Maar die cirkel maakt me steeds ongelukkiger,
en de woorden worden steeds verdrietiger.
Ik kan me wel slaan als ik denk aan die dag dat ik begon met zoeken naar de juiste woorden.
Toen begonnen al die nieuwe gevoelens te ontstaan.

Nu ga ik maar weer verder,
op zoek naar nieuwe woorden,
op zoek naar nieuwe gevoelens,
op zoek naar nieuwe woorden,
op zoek naar nieuwe gevoelens....