Melancholiek
Een medicijn dat heelt
In een dosering klein
Het schept een beeld
Hoe het had kunnen zijn
Een vergif dat dood
Bij een te groot gebruik
Giftig als lood
Waak dus voor misbruik
Het ene moment zoet
Wanneer je iets herdenkt
Het doet je zichtbaar goed
Het verleden dat wenkt
De bitterheid blijft
Aan het eind van de rit
De laatste inkt die schrijft
Dat het in het verleden zit
Een vreemd fenomeen
Het maakt je soms ziek
Ben je alleen
Dan ken je de melancholiek
In een dosering klein
Het schept een beeld
Hoe het had kunnen zijn
Een vergif dat dood
Bij een te groot gebruik
Giftig als lood
Waak dus voor misbruik
Het ene moment zoet
Wanneer je iets herdenkt
Het doet je zichtbaar goed
Het verleden dat wenkt
De bitterheid blijft
Aan het eind van de rit
De laatste inkt die schrijft
Dat het in het verleden zit
Een vreemd fenomeen
Het maakt je soms ziek
Ben je alleen
Dan ken je de melancholiek
Reacties op dit gedicht
| Nicky_: | Donderdag, oktober 28, 2010 15:26 |
| daar moet je niet alleen voor zijn. mensen die alleen denken vaak dat ze recht hebben op grootsteklagerijen. het is veel fijner alleen dan ongelukkig met twee. | |
| Oorlam: | Donderdag, oktober 28, 2010 13:14 |
| :) wel mooi, die laatste k kan wel weg;) | |
| windwhisper: | Donderdag, oktober 28, 2010 10:50 |
| klinkt wat dubbel, medicijnen en meloncholiek maar het was fijn om te lezen lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||