Als een blad dat naar beneden
dwarrelt
en weer even - door de wind -
naar boven vlucht.
Als de langzaam smeltende slagroom
op je kop chocolademelk,
die even je lippen streelt,
alvorens de warmte door je lichaam straalt.
Als een onzichtbare traan die ontstaat
bij verroering door het lezen
van een samenhang van woorden,
zorgzaam uitgekozen en neergepend.
Dat is poëzie.