Infantiel...
Infantiel…
Je zoute water stuift over de kille reling,
onderweg heb ik alle hoop aan de kant geschoven
en schraap het roest van de kettingen in verval.
Vermoeid vergeet ik het bestaan, langzaamaan.
Uit de moederschoot ben ik gekropen
om de leegte te verdringen die in mijn leven binnensloop.
Met zicht op zee de tand des tijds doorstaan.
Hier sterft een stad, ik ben alleen haar naam eventjes kwijt.
Dat komt waarschijnlijk door het overvloedig
misbruiken van de drank, vergeef het mij!
(infantiel Oostende)
Terwijl de geslachtsloze schuilen voor het donker
wentel ik me in het achterlijke,
veranderen frituren in bordelen, komt de nacht tot leven.
Ik kijk er naar en zwijg in alle talen…
esteban 31 Oktober 2010
Reacties op dit gedicht
| windkracht mucho: | Maandag, november 01, 2010 20:05 |
| mooi dat alle talen zwijgen |
|
| Jacky Van den Berghe: | Maandag, november 01, 2010 03:18 |
| Na overvloedige drank spreken? Zwijgen is dan nog het enige dat men kan doen. Want ''leven'' noemt men dat! Liefs, Jacky |
|
| entropy: | Zondag, oktober 31, 2010 17:34 |
| zwijgen in alle talen is beter dan spreken in alle talen denk ik? :S | |
| windwhisper: | Zondag, oktober 31, 2010 13:52 |
| kan alleen maar in stille staren nogmaals lezen en knikken lieve groet Cobie staande ovatie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 31 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||