In de schemering van de nacht
Wanneer ik, mij mag zijn
Voel ik soms nog je aanwezigheid
Dan voel ik de wanhoop
Dan voel ik de pijn
En in zacht gemijmerende woorden
Versta ik je stem
Wetend dat je nooit echt weg bent
Loslaten is en blijft een kunst
Vooral voor sterke handen
Die kosten wat kost
Koesteren en stevig vasthouden
Aan hen eens zo intens geliefd
Ik vervolg mijn pad
Stapsgewijs, doelgericht
Ik weet dat hetgeen wat was
Nooit meer zou bloeien
Nimmer nooit meer
Pure liefde zal zijn
Maar waar ik ook ga of sta
Ik zou je nooit vergeten
Al deed je me zoveel pijn
Ik heb me veilig geweten
En in de tijden van onwetendheid
Was het zo fijn
Bij jou was ik niet groot
Ik was enkel mezelf
En o zo klein