Niemand houdt me tegen.
niemand die het ziet,
het geen wat me zo'n pijn doet, zoveel verdriet.
Niemand die er naar omkijkt,
ik ben toch zo'n vrolijk meisje,
tenminste dat lijkt.
Als ik naar me zelf kijk,
dan walg ik ervan,
mezelf haten dat is het enige wat ik kan.
Niemand die van me houdt,
hoe ik me voel, het laat iedereen koud.
éen woord over eten,
en ik begin al totaal te shaken.
Elk hapje dat ik neem,
dat wordt me verweten...
Waarom zit dat stemmetje in me hoofd
zo te smeken?
Elk hapje dat ik neem,
zegt het stemmetje,
moet eruit.
Ik probeer die stem in me te verdingen,
maar het word zo luid.
Dit is toch geen bestaan?
Hoe kan ik in hemelsnaam dat stemmetje verslaan.
Er komt een moment dat het mis gaat....
Dat het stemmetje in me hoofd,
me overhaalt tot een verschrikkelijke daad.