Een nieuwe toekomstblik.
Voetstappen laten hun afdrukken na..
de vergevende zee neemt ze mee.
Onoplosbare puzzelstukjes..
stapelen zich in plaats van het vinden van hun plek.
Neerhalende gedachtes en stemmen..
laten mij knielen in het natte zand.
Verlichte fakkels in de verte te zien..
brengen een beetje warmte.
Gillende kinderen..
laten mij kijken naar de toekomst.
Mijn hoofd hef ik op,
ik wil het niet, niet heel mijn leven..
laten beheersen door een depressie.
De ondergaande zon,
laat mij inzien dat we naar een nieuwe dag,
een nieuwe toekomst gaan.
Reacties op dit gedicht
| Lilith*: | Vrijdag, november 12, 2010 13:37 |
| :) Die toekomst was er altijd al, je moest hem alleen zien. Mooi geschreven! X |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2010 | ||
| Thema's: | ||