Met gesloten ogen wordt ik meegetrokken in een waas van dromen
Ik ren en ren , maar lijk nergens te komen
Gedachten spelen als een film op gesloten oogleden
Mijn hoofd toont de beelden,
die ik in het onbewustzijn niet ontkennen kan
en in het bewustzijn niet kan begrijpen
Een pijn die me raakt in de fictie van mijn slaap
- maar die ik meedraag in de realiteit -
laat me stuipen , kronkelen, in mijn lakens knijpen
En wetend dat het niet is
wat het zal zijn wanneer ik wakker word
blijft het steken
als een splinter in mijn hart
die het stilletjes laat breken

En alleen maar hopend
verlost te zijn van die film
ruk ik mijn ogen open
en mijn lichaam in alle banen
maar de film speelt verder in mijn hoofd
de band rolt verder

net als mijn tranen