dolende langs een verlaten pad
die ik nimmer alleen was gegaan
had ik jou niet bij mij gehad
was ik blijven staan

angst had mij gestopt met lopen
hulend had ik jou naam gegild
en dan kwam jij aangeslopen
als een klein stuk mensenwild

om mij bang te maken zei je toen
maar de angst was te diep
dat had je nooit moeten doen
want het duistere in mij sliep

jij hebt het wakker geschud
en nu kan ik leven zoals ik wil
ik kan elk pad in het bos begaan
zonder ergens bij
stil te staan

jij hebt mijn angst overwonnen
met je rare gedoe en gespeel
ik ben zo bli dat het over is
ik begin opnieuw te leven
daar waar de nachtmerrie
ooit is begonnen,
©