Ik word ouder. Jij niet.
Of ik mijn wandelstok niet zou meenemen,
riep je me nog na toen ik de deur al gesloten had
en ik schuifelend me een weg baande
doorheen het natte, kleurrijke hoopje herfst.
De aanblik van de eerste boom, kaal en ruw geworden,
herinnerde me aan de man die ik sinds kort
elke ochtend in de spiegel aanschouwen moest,
met littekens in de bast als aandenken aan de jeugd.
Thuisgekomen deed een kan thee de kamer naar appel geuren
waar op de stoel aan het raam vrouwlief met twee kopjes zat.
Twee ongerimpelde handen hulden hun vingers om de mijne heen
als een moeder haar lichaam om een angstig kind.
Zo bleven we zitten, mijn vrouw en ik,
haar handen om de mijne als een alzeggend gebaar.
Mijn beeldschone vrouw en ik zaten daar elk op een stoel aan het raam
terwijl het laatste vleugje appel verdween en het verder winter werd.
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Zondag, november 07, 2010 17:56 |
| schitterend. die jij is een balsemien zeker huh?:) grtjs, |
|
| nog een mucho: | Zaterdag, november 06, 2010 23:48 |
| genieten ik kan het niet meer horen laat staan uitschreeuwen wat een leegte |
|
| Mady: | Zaterdag, november 06, 2010 18:58 |
| we worden allen ouder willen of niet. We moeten van het leven genieten zolang het nog kan. liefs |
|
| nog een mucho: | Zaterdag, november 06, 2010 18:49 |
| stemmig gedichtje heel mooi in herfstsfeer |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rosalena ignota | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 06 november 2010 | ||
| Thema's: | ||