Jij bent toch mijn vader en moet er voor mij zijn
maar waarom ben je er niet en doet dit zo veel pijn?
Nooit vragen hoe het met mij is
te druk met de drank en ik die moet leven met dit gemis
En toch hou ik zo veel van jou
je bent mijn vader en ondanks alles blijf ik je trouw
Soms ben ik verdrietig maar ook kwaad
dat je mij telkens voor de drank verlaat
Jaloers ben ik op de mensen om ons heen
als familie staan ze voor mekaar klaar en zijn ze één
Het gemis is continue aanwezig
ik kan het niet loslaten, het houdt me bezig
Soms weet ik niet of ik kwaad of verdrietig moet zijn
het enige wat ik voel is mijn hart gevuld met pijn
Ik kan niet accepteren dat je er nooit voor me bent
komop je bent mijn vader, wees eens een vent!