warmende handen
lopend door gerijpte voren
op het lege veld
het woord afscheid
sikkel, halm
in catacomben van ons hart:
beelden, zinnen, wij
één met twijfels van graswortels
in nachtschaduw opstijgend
bij de stem blijven, de spraak;
struiken ingekaderd
noemen niemand bij naam
gaan voorbij
de ongezegde lippenbekentenis
- niet langer ongevoeld -
zet zich schrap tegen de wijzers
van een klok en enkel hagelstenen
wensen zich geen warmende hand.
sunset 09-11-2010
Reacties op dit gedicht
| Rani: | Dinsdag, november 09, 2010 09:23 |
| Goed morgen. Graag gelezen deze mooie poezie van jou sunset! | |
| windwhisper: | Dinsdag, november 09, 2010 09:09 |
| adembenemend alweer jouw poezie Sunset Ingo lieve groet Cobie kuzzz Goede morgen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 november 2010 | ||
| Thema's: | ||