Papa,

Er zijn al wat weken voorbij,
En noch blijft het verdriet in mij,
De pijn en de beelden van toen,
Weet je Papa ik weet niks te doen,
Ik weet niet hoe ik nog liefde voor jou kan voelen,
Als wij nooit als vader en dochter konden kroelen,
Nee het is niet wat het zijn moet,
En je weet niet wat voor pijn je/het mij aan doet,
Jij hebt de wonden zelf gemaakt,
Je hebt ons allen zo diep geraakt,
Je probeerde ze te helen met je stomme kop,
Ik dacht toen al donder nou ook maar op!
Maar mijn moeder had nog hoop dat het goed kwam,
Ik zei nog zo hij wil geen gezin meer zijn mam,
Maar ze wilde het niet geloven en mij deed het pijn,
Want ik wist dat hij loog en geen echt gezin wilde zijn,
Hij kwam terug maar niet op de manier hoe het moest,
Maar ik hield mij maar koest,
Ik wist het en ik kon er niks tegen beginnen,
Ik wist dat ik in mijn eentje deze strijd niet kon winnen,
Ik had bewijs nodig en iemand die achter mij zal staan,
Uiteindelijk is het mij gelukt en heeft me moeder hem laten gaan,
Het gezin viel weer uit een,
Mijn moeder voelt zich zo alleen,
Ze houd nog van die man,
Maar ze weet ook dat het niet kan,
Want hij is een bedrieger een leugenaar,
En hij brengt ons mooie leventje in gevaar,
Door ons hart telkens weer te breken,
En om vergeving te gaan smeken,
Maar het is geluk het is zoals het nu hoort,
Een moeder met 2 kinderen leven voort,
Zonder vader die mag lekker zijn eigen leven leiden,
En het liefst zouden wij hem voor altijd willen vermijden,
Want het klusje is geklaard en hij gaat zijn eigen pad,
Jammer dat me moeder alles nooit eerder door had,
Hij ging vreemd en kraakte ons altijd af,
Nou mag hij weg blijven voor altijd en dat is zijn straf!

xx