Stefan
Stefan
Zijn armpjes vergroeid
teken van verwaarlozing
zijn kleine lijfje als een plank.
Huilen urenlang
niemand die kan helpen
alleen maar houden van.
Water drukt zijn hersenen
pijn vult zijn dag
geen medicijn dat helpt.
De dood komt te laat...
Ooit kon hij rennen
lachen, zingen, praten,
zijn fiets hangt nog aan de muur.
De ziekte kwam te vroeg...
Nyonya
(* voor Michelle die met hart en ziel voor 4 zwaar gehandicapte kinderen in Indonesie zorgt. En voor Stefan, voor wie geen hoop meer is, behalve de hoop op een genadige dood. )
Zijn armpjes vergroeid
teken van verwaarlozing
zijn kleine lijfje als een plank.
Huilen urenlang
niemand die kan helpen
alleen maar houden van.
Water drukt zijn hersenen
pijn vult zijn dag
geen medicijn dat helpt.
De dood komt te laat...
Ooit kon hij rennen
lachen, zingen, praten,
zijn fiets hangt nog aan de muur.
De ziekte kwam te vroeg...
Nyonya
(* voor Michelle die met hart en ziel voor 4 zwaar gehandicapte kinderen in Indonesie zorgt. En voor Stefan, voor wie geen hoop meer is, behalve de hoop op een genadige dood. )
Reacties op dit gedicht
| Susanne X: | Woensdag, mei 01, 2002 17:00 |
| Aangrijpend gedicht! Sommige mensen zijn zo ziek, lijden zoveel pijn, dat je ze de dood toewenst. Gewoon om ze uit hun lijden te verlossen... | |
Over dit gedicht
| Auteur: nyonya | 
|
|
| Gecontroleerd door: Susan | ||
| Gepubliceerd op: 01 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||