Naïef?
Het licht van de schaduw brengt kippevel op verkleumde ledematen
die zich met moeite een weg banen door het mistige landschap.
Wanneer klaart de lucht nu eens, komt er eindelijk ruimte,
waardoor ademen weer een genot wordt in plaats van noodzaak?
Groei en bloei gestagneerd; slechts een enkel puntje tekent zich
aan het ranke steeltje dat dreigt te breken onder de loden last.
Wanneer mag het de warmte absorberen die zo node gemist wordt,
helemaal frank en vrij haar schoonheid tonen?
Voor eeuwig gedoemd lijkt zij de ijzige kou als straf te ondergaan;
haar wortels zijn diep gegrondvest in hoop en vertrouwen.
Eens zal het tij keren-
Reacties op dit gedicht
| luchtende mucho: | Donderdag, november 18, 2010 23:20 |
| kom je nog uit de diepvries of vind je het wel best weer?:S |
|
| luchtende mucho: | Donderdag, november 18, 2010 23:17 |
| het zal wel aan mij liggen maar volgens mij kan je beter niet op je kop staan of zie ik het weer anders:D |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gratie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 18 november 2010 | ||
| Thema's: | ||