Het is toch gek,
ik begrijp niet hoe het kan.
Het is toch altijd zo geweest?
Waarom blijft het zo niet dan?
Er komt geen haat bij kijken.
Geen liefde evenzeer.
Het is eigenlijk heel egoïstisch,
behoorlijk op mezelf gericht, en zoal meer.
Ik lijk wel weer een kind,
Een kind van een jaar of tien.
Wil alles terug bij het oude,
Kan het niet aan om jullie zo te zien.
Ik kan wel janken,
Stampvoeten en schreeuwen heel de dag.
Wil laten zien wat jullie ooit hadden,
Zie nou toch eens wat ik altijd zag.
Weg veiligheid, geborgenheid en geluk,
Ik zag het niet aankomen, had het met mezelf zo druk.
Of toch wel een beetje? Nu ik heel eerlijk ben.
Die ruzies waren ook niet alles,
Jullie zijn wel veranderd in de manier waarop ik jullie ken.
Nu is voor altijd alles anders.
De een hier, de ander daar.
En soms, heel soms, samen voor de kinderen.