de zwarte wolken rondom mij
beklemmen mijn gevoel
ontkennen mijn gedachten
maken onzeker wie ik ben
vraag me nu maar niets
antwoorden zal ik toch wel
niet datgene wat ik nu meemaak
maar dat waarvan ik denken zal dat
jij verlangt geruststellend
als antwoord
van mij
nu
voor jou zal het dan lijken of
mijn wereld bestaat uit zonlicht
rozengeur en maneschijn
zo verblind ik je met woorden
vraag me nu maar niets
ik krijg toch niets uit mijn mond
de stemmen in mijn hoofd zijn verstomd
mijn gevoelens spelen me parten
zeggen me wat te doen
en te laten
laat me
gaan
om me weer terug te roepen
als oorlog verdwijnt de vrede
komt om te overwinnen
verdriet plaatsmaakt voor helder licht
vraag me nu maar niets
antwoorden zal ik even
uitstellen want dat is nu te zwaar
een warhoofd vol vragen, …, twijfels
zuchten die ik niet kan
begrijpen
woordloos
stil
en zo is het dan weer rustig
alle drukte uitgesteld tot
wanneer het weer teveel wordt
ik het niet langer trek. Sorry
vraag me nu maar niets
ze maken me zo verward
als ik toch eens wist… zou ik anders
met mezelf, anderen en nu
leven in vertrouwen
vol van hoop
Vader,
Heer.