Negen jaar lang is 20 juli mijn trouwdag geweest,
en voor het eerst is het nu niet meer een dag van feest.
Als je trouwt ga je er vanuit dat het voor de rest van je leven is,
maar ik ben er inmiddels achter dat dat een illusie is.
Vandaag, voor het eerst sinds 2001 is 20 juli geen bijzondere dag meer,
en weet je, ik kan er gewoon aan denken, het doet niet eens zeer.
Natuurlijk heb ik nog mijn herinneringen aan deze bijzondere dag in mijn leven,
ik was er vanuit gegaan dat mij een lang leven met jou was gegeven.
Maar jij hebt anders doen besluiten, bent rigoureus een andere weg ingegaan,
en je hebt mij gewoon abrupt aan de zijlijn laten staan.
Voor jou besta ik niet meer en je zult deze dag al wel lang zijn vergeten,
althans, je hebt het ver weg gestopt in je geweten.
Ook ik hoop hier volgend jaar niet meer bij stil te staan,
en dat ook voor mij deze dag net als alle andere gewoon voorbij zal gaan.
Ik ben op weg naar een nieuw eigen leven,
en ik weet zeker dat ik hier een juiste invulling aan zal geven.
Het verdriet en de pijn die je me hebt aangedaan zal langzaam gaan slijten,
maar vergeten zal ik het nooit, ik heb een rugzak, zo liggen nu eenmaal de feiten.
Voor de laatste maal sta ik vandaag stil bij deze eens zo bijzondere dag,
ik hoop dat ik in de toekomst nog vele andere bijzondere momenten beleven mag.
Vaarwel 20 juli, als bijzondere dag in mijn leven tot nu toe,
vanaf nu verwelkom ik andere momenten, houdoe!
Den Bosch, 20 juli 2010