Amuse-gueule...
Amuse-gueule…
Af en toe stopt dit leven,
soms in stilte, soms in leegte
maar meestal in herinnering.
Beleefd, gezworen en met leugens,
ineen gedoken onder een valse deken.
En dan dat gezaag, gejank en voze gedachten
die het verlangen sterker maken.
Vanaf het eerste verdiep blaffen naar de maan,
zoals jij en je naakte muze. Gestrikt in het duister.
Uitnodigend met de smaak van de zoute zee
in mijn haren.
Wachten op de terugkeer van duizend dode schrijvers.
Poëten zonder woorden.
Laat me nu maar leven,
doe me luisteren met een afgesneden oor
en draag gedichten voor die enkel ik kan horen,
ik zal ze ooit wel begrijpen…
esteban 27 November 2010
Reacties op dit gedicht
| Hieronymus: | Zaterdag, november 27, 2010 15:17 |
| Graag komen proeven van dit poëtisch palet Esteban. Beste groet Ronny |
|
| entropy: | Zaterdag, november 27, 2010 14:59 |
| Ik snap er niet veel van, maar vind het wel prachtig! :D | |
| Yellow : | Zaterdag, november 27, 2010 13:43 |
| wauw, bijznder origineel | |
| mijn mucho: | Zaterdag, november 27, 2010 13:27 |
| mooi geschilderd even geduld voor het gedicht zijn geheim onthult:) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2010 | ||
| Thema's: | ||