Verdriet
ternauwernood ontsnapt aan het cognitief bewustzijn
wringt zich ongehinderd, door sluizen van schone schijn
ze luistert niet, zij is onzichtbaar als een mist
de koude gewaarwording, gecondenseerd over mijn wang
Reacties op dit gedicht
| emil snijer: | Zaterdag, december 04, 2010 12:45 |
| Oh Mady en windwhisperer, ik ben niet verdrietig hoor. Schrijf er alleen over. Het zijn bijna nooit mijn eigen beslommeringen. Maar wel creaties met inleving. Evengoed bedankt hoor, :) |
|
| Mady: | Zaterdag, december 04, 2010 12:15 |
| Ben het eens met Cobie, verdrietig mooi geschreven sterkte emil er lopen ook nog goede mensen rond je moet ze alleen weten te vinden, liefs |
|
| windwhisper: | Zaterdag, december 04, 2010 12:13 |
| voelbaar mooi, al is het een verdrietige tendens lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2010 | ||
| Thema's: | ||