..........
hoe littekens bij elkaar staan
als partituur uit windgespeel en afstanden
waar de goeden altijd als eerste
verloren gaan ( maar aan wie)
wanneer leegte echoot
sijpelt het tempo uit de schreden
met kromgetrokken vleugels (die stil maken)
bekommert het zich niet meer om iets
enkel pauzetekens keren telkens terug
net als uren die niemand temt.
sunset 06-12-2010
Reacties op dit gedicht
| Fari HS: | Maandag, december 06, 2010 17:01 |
| Ik herken de pijn in je mooie schrijven, heel veel pijn. Veel sterkte voor jou. Met groetjes, Fari |
|
| www.danty.nl: | Maandag, december 06, 2010 11:48 |
| Zo zij het Sunset. Mooie compositie. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2010 | ||
| Thema's: | ||