Door de angst om alleen te zijn...
Door de angst om alleen te zijn…
De aangevroren rijm op mijn lippen
stoot weemoedige klanken in de leegte.
Zieke woorden klinken bijna even
onverstaanbaar als de vreemde mensen.
Letters stotteren zich een weg naar boven,
vertellen zelden de vergeten waarheid.
Ik kijk diep in je ogen, heel diep
en strooi nog wat leugens in het rond.
In een zweem van onschuldigheid
streel je zacht mijn bevroren mond
alsof je met dit kleine gebaar
alle onrust uit mijn miserabele leven bant…
esteban 10 December 2010
Reacties op dit gedicht
| mucho*s uileballen: | Zondag, december 12, 2010 18:57 |
| :) dikke kus! |
|
| Pomski: | Zondag, december 12, 2010 18:54 |
| als je maar weet lieve Esteban, dat je niet echt alleen bent. Knuffel Poms | |
| windwhisper: | Vrijdag, december 10, 2010 06:57 |
| een schrijven om te omarmen omdat juist door de eenvoud van deze woorden meer dan liefde te lezen is...in houden van lieve groet Cobie Goede morgen esteban |
|
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, december 10, 2010 03:25 |
| Enkel een vrouw kan dit genezen! Liefs, Jacky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 09 december 2010 | ||
| Thema's: | ||