Waarom is het zo moeilijk om het verleden achter me te laten,
ik wil er niet meer over praten.
Ik wil vecht voor me eigenlijk leven,
want ik hoef maar naar me arm te kijken en begin weer te beven.
Snapt niemand mij pijn,
ik voel me verdriet en super klein.
Maar ik kan het niet meer,
want ik weet dat begint het weer.

Dan begint het weer bij het begin,
eerst een klein sneetje er in.
Maar dan is het niet genoeg,
en ik juich weer te vroeg.
Er moet bloed uit komen,
dan pas kan ik weer goed dromen.
Omdat dan de pijn van binnen even weg is.
Deze pijn deze verdriet is niet niks.

Maar toch wil ik niet meer ik wil stoppen,
me zelf op te kroppen.
Ik wil vechten voor me leven,
en er echt alles voor geven.
Maar hoe hard ik ook vecht,
het gaat naar een tijdje altijd weer slecht.
Iedereen ziet het gelukkige meisje weer,
maar van binnen val ik neer.