Sorry dat ik zo ben.
Als ik terug denk aan het verleden,, doet me verdriet even minder pijn,, Maar 1 ding snap ik nog steeds niet.. Waarom moet ik altijd vrolijk zijn? Terwijl ik kapot ga van de pijn. Het liefst lig ik dag en nacht op me bed. Te huilen en te denken aan het verleden... Huilen tot me verdriet over is. En er nooit meer een traan uit me oog glijd... Maar ik kan niet dag&nacht in me bed liggen. Ik moet uit me bed komen voor me zusjes,voor me broertje, me ouders en voor vrienden! Dus kom ik elke dag weer netjes uit me bed... Maar waar kan ik dan wel al me verdriet eruit huilen? Sorry voor de mensen die ik pijn heb gedaan,, ik kan er niks aan doen... Ik ben helaas zo geboren!
10-12-10
10-12-10
Reacties op dit gedicht
| Katja Bruning: | Maandag, december 13, 2010 11:41 |
| Maar waarom zou je altijd vrolijk moeten zijn? Dat gaat ook vervelen ;-). Je mag best eens huilen, hoor en heus niet alleen in bed. En door elke dag toch maar op te staan, ook al is het moeilijk, verwerk je je verdriet toch beter, dat zul je later wel zien! |
|
| Lolaleen: | Vrijdag, december 10, 2010 21:52 |
| Ik hoop dat je een plekje vind waar je kunt uithuilen! sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lianneee14 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2010 | ||
| Thema's: | ||