Het einde...
Het einde…
Ontvang me onbevlekt,
laat het blinde zien los en luister
naar het aanzwellen van de zee.
Ik ben de oceaan die binnen stroomt,
de allerlaatste wandeling op het strand.
Laat ons lopen in de kilte van de ochtendstond,
zonder de gedachten aan vroeger.
In het ijle van het water komen we tot inkeer,
samen met de achtergebleven meeuwen.
Deze tijd lijkt ons zowaar genegen.
Dan leggen we onze woorden in alle hevigheid neer,
enkel te beluisteren door de woeste golven
die zwaar en moedeloos de ontroostbare kust geselen.
Het morgenlicht tooit zich met weemoedige ijskristallen
en wij schuilen onder een denkbeeldige deken.
Eindelijk van alle verdriet ontdaan…
esteban 11 December 2010
Reacties op dit gedicht
| nana: | Zondag, december 12, 2010 19:11 |
| wat mooi.. | |
| Pomski: | Zondag, december 12, 2010 18:57 |
| en wij schuilen onder een denkbeeldige deken. Eindelijk van alle verdriet ontdaan. Meer dan prachtig Esteban! Als je die deken gevonden hebt, mag ik dan ook even schuilen? |
|
| mucho*s gulle lach: | Zaterdag, december 11, 2010 17:13 |
| mooie sferen weet je te pakken, esteban |
|
| verhavert: | Zaterdag, december 11, 2010 11:31 |
| de ervaring leert ons dat liefde niet bestaat uit het naar elkaar kijken van twee mensen,maar uit het samen in dezelfde richting kijken zo mooi je dicht esteban prettig weekend |
|
| mucho*s gulle lach: | Zaterdag, december 11, 2010 11:31 |
| laat het ons hopen liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2010 | ||
| Thema's: | ||