Vooral.
nog in de dood van alles
zou ik het houden van onthouden
omarmen, omdat alleen vergeten echt verliezen is
en bijna had ik ons bedrogen
het vroeger blijkt te los gelegd
nu ik kijk met minder ogen
glijdt ze steevast uit mijn zicht
en bijna, bijna had ik ons berouwd
maar weet dat geluk gedeeld haar waarde houdt
dus ik verkies de pijn waarin een glimlach ligt
van liefde verleden maar nooit vergaan
en wij, nieuwe vreemden in oud verdriet
wij stierven niet
de wereld hield slechts op
en bleef bestaan.
Reacties op dit gedicht
| www.danty.nl: | Maandag, januari 03, 2011 18:28 |
| Zoiets herken ik wel. Zulke gedachten zijn vrij vertaald tot een tijdloze capsule, die met tijd en wijlen wat kennis of woorden zichtbaar maken. Mooi. |
|
| Quando: | Vrijdag, december 17, 2010 10:11 |
| Goeie dit. Gaat t ermee? |
|
| Shakespeare: | Vrijdag, december 17, 2010 09:39 |
| In de eeuwigheid. Mooi verwoord! | |
| youkie: | Vrijdag, december 17, 2010 09:30 |
| om even bij stil te staan liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2010 | ||
| Thema's: | ||