wankel evenwicht
het niet-zijn zo nabij als ‘t zijn
draaien de beelden en ik, alleen;
in dromen angst zwijgt elke stem
voel ik mij hulpeloos, verloren
spiralen hoop, een diepe nood
’t verlangen als het dagelijks brood;
nu kerkeren donkere ruimtes mij
verhullen wat de dag mij bood
de hunkering naar armen, warmte
sluipt door de nacht en ik verlies
de bloemen door mij ingekleurd
in ochtenden die schemer blijven.
sunset 22-12-2010
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, juni 24, 2014 07:38 |
Dank je wel voor je reactie (en nog wel onder een 'oudje'). Fijne verderzetting van jouw dinsdag en lieve genegen groet, sunset (ingo) |
|
| september: | Maandag, juni 23, 2014 18:50 |
| Prachtig gedicht | |
| muisstille mucho: | Woensdag, december 22, 2010 10:51 |
| we wankelen en vallen niet op een gedicht wat stevig staat:) |
|
| trucker klaas: | Woensdag, december 22, 2010 08:04 |
| het balanceren ingrijpend verwoord .... groet ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2010 | ||
| Thema's: | ||