Jouw kleine handjes kan ik me herinneren

De eerste blik in je ogen toen ik je vasthield

En ik was zo bang je te laten vallen, jouw kleine

Handjes, zou ik vanaf toen, nooit meer

Los durven laten

En geloof het, of geloof het niet

Met het verstrijken van de tijd, is dat eerste gevoel

Slechts sterker geworden, nu ik zie

Dat je langzaamaan groter wordt

Jouw kleine stapjes in de steeds grotere wereld

Ik moet eraan wennen, om zelf steeds meer te voelen

Niet meer de kleinste te zijn, langzaamaan wennen

Aan het gevoel dat ik nu meer en meer hoor bij een

Wereld, waar jij zo klein ook nog maar

Steeds meer deel uit zal maken

Hoewel jouw wereldje nog maar klein is

En jouw kleine handjes, nog niet in de mijne passen

Houd ik ze vast, vol trots en vertrouwen

Niet langer bang je te laten vallen, wetend

Dat je vanzelf weer op zult staan