Het was maar een droom , toch leek het zo echt
Ik sliep maar ik leek wel wakker
Mijn geest verlamd door schrik ,
mijn lichaam op de vlucht voor vreemden.
Jij en ik raasden door een weiland
dat verlicht werd door de rood gloeiende zon
die de hemel verlichtte,
en waar de bloesems één voor één aan de bomen verschenen.
Ik zag je, ik viel en lag hulpeloos op de grond.
Nu was mijn lichaam zelfs al verlamd door de angst
die steeds dichterbij kwam.
Toen ik mijn hoofd naar de hemel richtte
die ondertussen al zacht oranje was
keek ik recht in jouw ogen.
Je hielp me recht maar toen ik jouw warme handen
in die van mij voelde liggen zag ik plots een schittering in je ogen en een prachtige zonnegloed over je gezicht.
Ik kon niet toekijken en niets doen , en ik kuste je…
Ik leek verwaalt in de woorden die je sprak
en verdronken in die zeegroene ogen.
Het moment dat ik terug in de realiteit verzeild raakte zag ik nog steeds voor me die schittering in je ogen
die ik eerder nooit had opgemerkt
en tintelden mijn lippen nog steeds die jij betoverd had.
Ik voel nu , nu nog altijd dat gelukzalige gevoel
dat langzaam mijn hele lichaam vult
en de vlinders in mijn buik die sinds lange tijd
niet meer rondgevlogen hebben.

Geschreven door een prachtige droom waar zo als altijd een einde aan komt…