De nacht

Voetstappen in witte sneeuw

de verte is nooit zo zwart

de nacht zelden stil

wellicht, zoals nu, wat kil

als geluid een veldmuis verward

galmt een ijselijke schreeuw.

De bal valt op de grond

vragende ogen kijken op

lippen fluisteren een geruststellend woord

als geroezemoes de stilte verstoord

draait verwachtingsvol zijn kop

blikken werpend in het rond.

Poten smelten afdrukken op bekende paden

die plots hele andere lijken te zijn

als takken hangend onder last zuchten

nachtdieren dieper het bos in vluchten

vallen vlokken, donzig zacht en fijn

die voorspelbaarheid verraden.

Sneeuwlawines ploffen op de grond

waarna takken opgelucht zwiepen

de maan zich ineens weer laat spotten

maar voetstappen even niet vlotten

na een zielig zachtjes piepen

rilt het lijf van kop tot kont.

Mijn lach zweeft door de nacht

bomen strekken zich hemelwaarts uit

hebben takken gelaten hun last

een onvoorbereide hond verrast

poetst zijn poot zijn vochtige snuit

doch op eventualiteiten bedacht.

Zoekend, speurend om zich heen

voor even is hij wat kwijt

werd niet alleen hij bedolven

heeft sneeuw ook bal verzwolgen

maar met een poot die snel bevrijdt

streelt zijn lijf langs mijn been.

Struinend verder over lanen van het bos

de randen voor even gemeden

rekken schaduwen onze lichamen

als gedachten terugweg beramen

laten we stappen in het verleden

schiet voorbij een nog jonge vos.

Terwijl een volle maan glimlacht

bedrijvigheid laag bij de grond

in het donkere koude bestaan

de lengte van nog te gaan

het onontkoombare koude front

fonkelen sterren in de nacht.

Indy Toma