De zoveelste separatie.
Ik huil, ik vloek, ik schreeuw
“Laat me lekker gaan!”
Verlies ineens de controle
Begin tegen de ruiten aan te slaan
Voel me machteloos en bang
Heb geen grip meer op mezelf
Daar komen ze weer aangerend
Van die mannetjes, een stuk of elf
Ze pakken me vast
En slepen me mee naar de gang
Probeer me te verzetten
Want ik voel me heel erg bang
Ik word naar de voorruimte gebracht
Één kans krijg ik daar dan
Ze proberen tegen me te praten
Maar daar word ik niet meer rustig van
Dan word het toch de separeer
Maar ik wil gewoon dood
Ze slepen me makkelijk mee
Ik lijk wel een hoopje schroot
Ze leggen me neer op het matras
Overal hebben ze me vast
Zo’n stom scheurdeken over me heen
Wat tegen mijn gezicht aan krast
Een stem die tegen me praat
Maar ik hoor hem niet meer echt
Het zegt dat ik moet stoppen
Met dit zinloze gevecht
Overgeven zal ik me niet
Al weet ik dat ik verliezen zal
Ze kleden me langzaam uit
En ik glij in een nog dieper dal
Dan rollen ze me in
En rennen heel snel weg
De deur die gaat op slot
En ik heb grote pech
Voel me vies en vernederd
Wil er gelijk weer uit
Maar helaas zijn het mijn problemen
Waar ik telkens weer op stuit.
Shit man wanneer stopt dit?
“Laat me lekker gaan!”
Verlies ineens de controle
Begin tegen de ruiten aan te slaan
Voel me machteloos en bang
Heb geen grip meer op mezelf
Daar komen ze weer aangerend
Van die mannetjes, een stuk of elf
Ze pakken me vast
En slepen me mee naar de gang
Probeer me te verzetten
Want ik voel me heel erg bang
Ik word naar de voorruimte gebracht
Één kans krijg ik daar dan
Ze proberen tegen me te praten
Maar daar word ik niet meer rustig van
Dan word het toch de separeer
Maar ik wil gewoon dood
Ze slepen me makkelijk mee
Ik lijk wel een hoopje schroot
Ze leggen me neer op het matras
Overal hebben ze me vast
Zo’n stom scheurdeken over me heen
Wat tegen mijn gezicht aan krast
Een stem die tegen me praat
Maar ik hoor hem niet meer echt
Het zegt dat ik moet stoppen
Met dit zinloze gevecht
Overgeven zal ik me niet
Al weet ik dat ik verliezen zal
Ze kleden me langzaam uit
En ik glij in een nog dieper dal
Dan rollen ze me in
En rennen heel snel weg
De deur die gaat op slot
En ik heb grote pech
Voel me vies en vernederd
Wil er gelijk weer uit
Maar helaas zijn het mijn problemen
Waar ik telkens weer op stuit.
Shit man wanneer stopt dit?
Reacties op dit gedicht
| Smoothly: | Dinsdag, mei 17, 2011 18:05 |
| damn, zo herkenbaar.. heb dit zo vaak meegemaakt. Zo traumatisch.. | |
| Nopnie: | Maandag, april 04, 2011 19:59 |
| Ik zou dat ook doen. Je kan het ook niet meer trekken dan!! |
|
| secrets: | Donderdag, februari 10, 2011 11:37 |
| Meid, Ik weet hoe het voelt om die separeer ingesleept te worden en uitgekleed te worden.. Zó verdomd vernederend.. En dat maakt dat dat zwart gat nóg uitzichtlozer wordt.. Heel veel sterkte, meis. Liefs, secrets |
|
| zomerkind: | Zaterdag, januari 08, 2011 06:29 |
| iso meissie ik zit ook in de psychiatrie niet leuk nee:) gr edje | |
| Nummer 127 : | Zaterdag, januari 08, 2011 01:22 |
| zie, om die reden moet de hele wetencshappelijke wereld heropgebouwd worden vanaf het begin in 2011! boe! weg met de wetenschap! Bart |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 07, 2011 20:58 |
| als de buitenkant van de ruimte wegvalt, wat blijft er dan om aan te denken, vanuit te leven, naar toe te streven, wie ben je wie zal je zijn. groetje, hou je goed, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: aDeathGirl | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||